Το Πήλιο αποτελεί χειμερινό προορισμό για χιλιάδες Έλληνες κάθε χρόνο.Στο γραφικό Πήλιο του Νομού Μαγνησίας θα ανακαλύψετε μέσα από τη φύση,αλλά και την έξυπνη ανθρώπινη παρέμβαση,την ηρεμία,αλλά και τη δράση,έτσι
ώστε να ξεφύγετε από την καθημερινότητα.Στον αναλυτικό μας οδηγό θα ενημερωθείτε για τη διαμονή σας στο Πήλιο,την ιστορία του Πηλίου,τα αξιοθέατα του Πηλίου,το φαγητό,την διασκέδαση,και τον τρόπο προσέλευσης στο γραφικό Πήλιο.
Πανέμορφα τοπία, καταπράσινη φύση, χρυσαφένιες αμμουδιές και μαργαριταρένια βότσαλα στις παραλίες του, κρυστάλλινες πηγές και γαλαζοπράσινα νερά στις θάλασσες του, χιονισμένες πλαγιές και χαμογελαστά πρόσωπα, παραδοσιακά χωριά και φιλόξενοι άνθρωποι, πλακόστρωτα καλντερίμια και μονοπάτια, τσίπουρο και μεζέ κάτω από τον γέρο – πλάτανο, μύθοι, ιστορία ….. τόσες πολλές οι εικόνες του και τόσα πολλά αυτά που προσφέρει.
Τα Τζουμέρκα αποτελούν εν γένει, έναν από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς με μοτοσυκλέτα. Αφενός γιατί η διαδρομή μέχρι εκεί είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι αφετέρου γιατί η διαδρομή μέχρι εκεί είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Βλέπετε όσοι καβαλάν μοτοσυκλέτα έχουν αυτήν την αρρώστια του "ζείν επικινδύνως".
Το προκείμενο ταξίδι είχε αφετηρία την Πάτρα και τελικό προορισμό το Συρράκο Ιωαννίνων. Ένα χωριό λησμονημένο από την τουριστική βιομηχανοποίηση της εποχής μας, με τα καλά του και τα κακά του. Με τα καλά του, αφού εκλείπει η οχλαγωγία των βαρβαροποιημένων επισκεπτών, το χωριό είναι καθαρό και άνετο, έχει κρατήσει δια νόμου τη φυσική του ομορφιά, την αρχιτεκτονική και κατ'επέκταση την ατμόσφαιρα που είχε πριν εκατό τουλάχιστον χρόνια ίσως. Με τη διαφορά ότι τότε έσφυζε από ζωή αφού ντόπιοι αναφέρουν ότι οι κάτοικοι άγγιζαν τους 3000. Με τα κακά του, αφού το 2009 μΧ, οι κάτοικοι αγγίζουν τους δέκα μετά δυσκολίας, εκτός Ιουλίου κι Αυγούστου φυσικά, όπου γίνεται απόβαση Ιωαννιτών, Πρεβεζιάνων και Αρταίων, που διατηρούν ιδιόκτητες κατοικίες, καθώς και τουριστικής έξαρσης. 
Η ιστορία του λίγο πολύ είναι γνωστή, αφού λέγεται ότι ιδρύθηκε από Ηπειρώτες βλαχόφωνους, που αποτέλεσαν εμπορικό παράδειγμα. Ασχολούνταν κυρίως με την κτηνοτροφία, ενώ η τυροκομία και η υφαντουργική και το τσίπουρο, υπήρξε το τρίπτυχο του εμπορικού τους μεγαλείου. Με δικό τους εμπορικό στόλο, προωθούσαν τα εμπορεύματα από το μικρό τότε λιμάνι της Πρέβεζας σε όλη την Ευρώπη, ενώ λέγεται ότι ο στρατός του Μέγα Ναπολέοντα προμηθευόταν κάπες και "σάρικες" (αμάνικες κάπες) από το Συρράκο. Απόδειξη της μέγιστης εμπορικής τους δραστηριότητας είναι τα απίθανα αρχοντικά που ακόμη και σήμερα σώζονται και τα περισσότερα από αυτά δεσπόζουν αγέραστα στην χαράδρα του όρους Λάκμος ή Περιστέρι, της οροσειράς της Πίνδου, που πήρε το όνομά της από τον Πίνδο, το μυθικό γιο του βασιλιά της Μακεδονίας που φθόνησαν τα αδέρφια του και αγάπησαν οι ντόπιοι.
Παράλληλα με την εμπορική άνθηση υπάρχει και πνευματική ανάταση στο χωριό με την ύπαρξη σημαντικών βιβλιοθηκών ή ακόμη και την κυκλοφορία ευρωπαϊκών εφημερίδων στις αρχές του περασμένου αιώνα. Με την βιομηχανική επανάσταση και την έλευση του νάυλον και του βαμβακερού, η υφαντουργία του χωριού εξαφανίστηκε, σβήνοντας τις εμπορικές δραστηριότητες των κατοίκων αναγκάζοντάς τους να αλλάξουν επαγγέλματα. Τότε υπήρχαν 530 σπίτια και 5.000 περίπου κάτοικοι (23 Νοεμβρίου 1912). Οι κάτοικοι κατέβηκαν στις γύρω πόλεις να εξασφαλίσουν εργασία και το χωριό ερήμωσε. Μέχρι το 1976 δεν υπήρχαν βασικές ανάγκες, (βλ ρεύμα) ενώ ο δρόμος για κεί χαράχτηκε (δε μιλάμε φυσικά για ασφαλτόστρωση) πριν 20 χρόνια, μιας και δεν αποτελούσε ποτέ πέρασμα, μα προορισμό!!! Σήμερα φυσικά, υπάρχουν τα πάντα στο χωριό. 
Με μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία επιδότησης αναπαλαιώθηκαν κάποια από τα αρχοντικά και πλέον αποτελούν ζηλευτούς ξενώνες, ενώ από παρόμοια κονδύλια, τα σοκάκια μέσα στο χωριό είναι χάρμα οφθαλμών. Μη διανοηθεί κανείς πως είναι φτιαγμένα για τακούνια ή σαγιονάρα διχαλωτή, καθώς όταν βρέχει η λευκή πέτρα τους γλυστράει. Με ένα απλό όμως καθημερινό παπούτσι δε θα αντιμετωπίσει κανείς πρόβλημα, καθώς ανά μέτρο (ανά βήμα θα έλεγα) υπάρχει το παλιό καλό ικρίωμα αντιστήριξης. Ξενώνες υπάρχουν στο χωριό και δε θα δυσκολευτεί κανείς να βρεί δωμάτιο, αν φροντίσει φυσικά να ενημερώσει τηλεφωνικά, ενώ τρία εστιατόρια και μια ταβέρνα εγγυώνται την γαστριμαργική μας πλήρωση. Επιπλέον ένα και μοναδικό τσιπουράδικο-καφέ-γλυκο-παντοπωλείο "Σαρικα" εξυπηρετεί τις βασικές ανάγκες των επισκεπτών. Η αλήθεια είναι ότι δε θα ψάξεις να βρείς τίποτα παραπάνω από όσα πραγματικά χρειάζεσαι σε ένα μέρος σαν κι αυτό. 
Το ταξίδι είναι απλούστατο και απροβλημάτιστο. Έχεις δύο επιλογές για να φτάσεις Συρράκο, με την ευκολότερη, να είναι από την πόλη των Ιωαννίνων, καθώς και έξοδος από την Εγνατία υπάρχει για Τζουμέρκα και από τα δεύτερα φανάρια πριν μπείς από Άρτα πινακίδα για Μπάφρα - Τζουμέρκα. Η δεύτερη είναι από Άρτα αλλά αυτήν την αφήσαμε για την επιστροφή. 
Με το που περάσεις λοιπόν το χωριό της Μπάφρας ξεκινάει και η μαγεία της Τζουμερκοδιαδρομής. Συνεχείς στροφές - φουρκέτες μέσα σε μια απίστευτη φύση που εναλλάσσεται με την πέτρα. Περνάς από αμέτρητα γεφυράκια, ενώ θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός για υγρασίες και χώματα που μπορούν να σε ρίξουν. Βάζεις μια πέμπτη το λιγότερο, ώστε να απολαμβάνεις το τοπίο, γιατί είναι μαγευτικό, και για να γλυτώσεις κακοτοπιές συνάμα. Φθινόπωρο, που έγινε το δικό μας πέρασμα από αυτή τη διαδρομή, η φύση μας χάρισε τα πιο έντονα κίτρινα πορτκαλί και κόκκινα χρώματά της, που αν μη τι άλλο ταιριάζουν μοναδικά με το σκούρο γκρίζο της πέτρας και την αχνή άσφαλτο. Προτείνω να περάσει κανείς αργά το πρωί ή νωρίς το μεσημέρι, ώστε να γλυτώσει από υγρασίες και αμέτρητα ζωάκια (εκατοντάδων κιλών αγελάδες, άλογα, γουρούνια και γαλοπούλες) που αναζητούν βοσκή δίπλα στο δρόμο. Ιδιαίτερη προσοχή επίσης πρέπει να δωθεί στις φουρκέτες και τις αμέτρητες κλειστές χωρίς ορατότητα στροφές, αφου το πλάτος του δρόμου πολλές φορές μειώνεται δραματικά και δε χωράει δυο αυτοκίνητα. Αν λοιπόν δεν είστε ο Βαλεντινο Ρόσσι κι έχετε αντιληφθεί ότι η διαδρομή Ιωάννινα Τζουμέρκα δεν είναι το Εστορίλ, θα απολαύσετε μια από τις ομορφότερες διαδρομές αν όχι στην Ευρώπη, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Η απόσταση χιλιομετρικά λέγεται ότι είναι 52 χιλιόμετρα, αλλά θα φάτε τουλάχιστον μια ώρα να φτάσετε, αφού θα είστε αχάριστοι αν δεν εκμεταλευτείτε τα αμέτρητα σημεία για φωτογράφηση. 
Πινακίδες για το χωριό του Συρράκου, υπάρχουν παντού και δε θα προβληματιστείτε πουθενά (κοινώς το gps είναι άχρηστο). Εμείς δεν αντιληφθήκαμε καν το πότε φτάσαμε, καθώς ήμασταν απορροφημένοι στη διαδρομή. Μέχρι που μετά από μια απαλή αριστερή στροφή αντικρύσαμε το πετρόκτιστο χωριό των Καλαρυτών, το δίδυμο του Συρράκου που χωρίζονται από την χαράδρα του ποταμού Χρούσιου, η παράδοση λεει ότι το όνομα του ποταμού οφείλεται σε ένα γιο του Αχιλλέα, το Χρούσιο, ο οποίος πνίγηκε εκεί μη γνωρίζοντας το φαινόμενο της απότομης αύξησης της ποσότητας νερού σε περίπτωση κακοκαιρίας.. Αριστερά δέσποζε πιο μικρό αλλά περιέργως πιο αρχοντικό και περήφανο το Συρράκο... Ίσως φταίει το κατακόρυφο της πλαγιάς που είναι σα φυτρωμένο. Φτάνοντας σε μια διχάλα αντικρύζουμε μια μικρή καφέ πινακίδα που μας οδηγεί αριστερά στους Ξενώνες και δεξιά στην είσοδο του χωριού. Πολλοί επισκέπτες, όπως κι εμείς άλλωστε, θαρρούν πώς επιλέγοντας τη δεξιά πορεία θα κάνουν μια σύντομη βόλτα στο χωριό αλλά φεύ. Ο δρόμος αυτός βγάζει σε μια άπλα που παρκάρεις και περνώντας ένα μαγευτικό γεφυράκι βρίσκεσαι στα λίθινα σοκάκια των πρώτων σπιτιών του χωριού. Ακολουθόντας την αριστερή πορεία απλά βγαίνεις σε άλλες άπλες στα ψηλότερα του χωριού που κάνουν την πρόσβαση στους ξενώνες ευκολότερη αφού είναι πλέον κατηφόρα. 
